2. คืนที่พระหลวงตามหาบัว...จากไป

คืนวันอาทิตย์ที่ 30 มกราคม

เวลา 3 นาฬิกา 53 นาที

โอ้หนอ องค์พ่อเจ้า เสด็จเข้าอนุปาทิเสสนิพพาน

แผ่นดินสะเทือน แผ่นฟ้าสะท้าน

ยามราตรีกาลผ่านมาใกล้ เฝ้าร้องไห้คร่ำครวญ

หวนคิดถึง ถึงอยากดึงร่างท่านไว้

ไม่ให้พรากไม่ให้จาก อยากเฝ้ามองจ้องแลหา

เฝ้ากราบกรานถึงคุณท่านที่ผ่านมา

อยากตามหาร่องรอยองค์จอมธรรม

อกสะท้าน จิตร่ำไห้ ใจสะอื้น ไกลสิบหมื่น แสนลี้ หนีห่างหาย

โอ้นี่หรือ คือธรรม ที่ไม่ตาย องค์สุดท้าย องค์พ่อเจ้า เข้านิพพาน ธรรมคงอยู่ คู่ฟ้าดินสลาย

ธรรมไม่ตาย ไปตามองค์ ผู้ทรงศีล

ได้แต่ย้ำ บอกหัวใจ ที่ไหม้ริน

ทุกข์ไม่สิ้น จวบวันตาย ไม่ห่างธรรม

ขอยกเท้าขององค์ท่านไว้เหนือหัว

กราบคุณท่าน ที่ท่วมท้น สุดคณา

ท่วมแผ่นฟ้า ท่วมแผ่นดิน ท่วมหัวใจ

ยามสิ้นท่าน เหมือนหัวใจไกลหลุดลอย

ยากจะสอยให้กลับมาเหมือนเดิมได้

ตะวันลับ เคลื่อนคล้อย ยังคอยกลับ

องค์พ่อเจ้า ไกลลับไม่กลับหวน

ถึงอกตรม ตรอมจิต ความผิดหวัง

ถึงอกไหม้ สะอื้นไห้ ไม่มีองค์พระผู้ทรงสละให้ทั้งแผ่นดิน

องค์ธรรมไท้ คงไม่ฟื้นคืนให้เห็น

ฝูงนกกา ขาดที่พึ่ง เคยพักพิง ถูกทิ้งดิ่ง ไร้จุดหมาย ตายทั้งเป็น

ทูลเหนือเกล้า ทูลกระหม่อม จอมธรรมแท้

ไร้องค์ท่าน สั่นสะท้านทั้งแผ่นดิน

เหมือนสูญสิ้นหลักของใจ ไหม้มลาย

ธรรมไม่ตายฝังไว้ในดวงจิต ธรรมสถิตตามติดทุกแห่งหน

มีพุทโธแทนองค์ท่านยามค่ำคืน

พร้อมกับกลืนเสียงสะอื้นในหัวใจ

ยามร่ำไห้ คิดถึงไท้เกล้าเหนือหัว น้ำตาพรากอาบหน้า ตาพร่ามัว

ขอยกองค์เหนือหัว เกล้าจอมธรรม

ขอกราบลงแทบเท้า เกล้าจอมธรรม

เกล้าผู้นำ ที่อาจอง ทรงศักดิ์ศรี

ทำความดี เป็นตัวอย่าง ไม่ค้างคา

จุติมา เพื่อโปรดโลก ที่โศกตรม

มีแต่ให้ จิตใหญ่ยิ่ง ทิ้งสงสาร

เสด็จผ่าน ณ ที่ใด ใครได้เห็น ดับทุกข์ให้คนเข็ญใจสุดลำเค็ญ ความจำเป็น รับเอาไว้ ในอกเอง

คุณของท่าน พรรณนาหาไหนเปรียบ

สุดจะเทียบ เปรียบคุณของท่านได้

สุดยิ่งใหญ่ จะหาใครได้ที่เหมือน

ยอมเฉือนเนื้อหัวใจ ให้ส่วนรวม

องค์ผู้ให้ จากไกลไปจากโลก

สุดเศร้าโศก ท่านทิ้งไป ไม่เหลียวหลัง

ขอเกาะไว้ เสียงที่ดัง ก่อนสั่งลา

จะไม่มา มีภพชาติ อีกต่อไป